Genoeg reden voor mij om het vormen van een mening de afgelopen jaren voor me uit te schuiven. Omdat ik single ben, voelt het ook alsof eigen grenzen stellen nog niet noodzakelijk is, dus ga ik de discussie uit de weg. Een mening vormen is namelijk moeilijk. Mijn intuïtie zegt op dit moment dat seks binnen het huwelijk houden me mooi lijkt, maar is dat niet simpelweg mijn opvoeding die spreekt? Bovendien is zoiets makkelijker gezegd dan gedaan, en voelt het alsof ik niet stellig kan zijn dat ik geen seks buiten het huwelijk wil als ik nog nooit een relatie heb gehad. En ik heb er gevoelsmatig ook weer moeite mee om seks buiten het huwelijk dan gelijk “zondig” te noemen, want hoe zit het dan met (soms christelijke) vrienden die het wel kunnen rijmen met hun geloof? Sommige progressieve feministen in de samenleving noemen de beperking van seks tot het huwelijk zelfs een overgebleven onderdrukkend element van de kerk. Kortom, er zijn zoveel mitsen en maren dat positie kiezen moeilijk is, dus was mijn strategie tot nu toe om dat uit te stellen tot een toekomstig moment waarop het misschien relevanter wordt, mocht ik ooit een relatie krijgen.

Maar ja, het is ook zo dat grenzen stellen als je eenmaal tot over je oren verliefd bent op iemand best tricky is. Je loopt kans dat wat je op dat moment wílt (namelijk seks) invloed heeft op wat je te verantwoorden vindt tegenover God. Er is dan best wat voor te zeggen om die grenzen voor jezelf te definiëren vóórdat je een relatie krijgt (en vervolgens open te bespreken met je eventuele partner).

Naar aanleiding van de lezing en de gesprekken, trek ik de conclusie dat ook ik als single lady toch stelling zal moeten nemen in het thema van seksuele moraal, in wat de Bijbel zegt over gezonde seksuele relaties. De grote vraag is dan: hoe doe je dat? In een moreel verdeelde cultuur, zelfs een moreel verdeelde kerk op sommige punten, en een Bijbel die is geschreven in een moreel andere tijd… hoe weet je dan wat God anno nu van ons vraagt? Zijn de richtlijnen die in de Bijbel beschreven staan, die in de Bijbelse context wezen naar seks binnen het huwelijk, bedoeld als universele regels voor elke tijd en plaats? Of passen ze in de cultuur zoals die toen was, en moeten we vooral de geest van wederzijds respect en zelfbeheersing toepassen op relaties zoals die vorm krijgen in onze tijd?

“De grote vraag is dan: hoe doe je dat? In een moreel verdeelde cultuur, zelfs een moreel verdeelde kerk op sommige punten, en een Bijbel die is geschreven in een moreel andere tijd… hoe weet je dan wat God anno nu van ons vraagt?”

De strategie om voor mezelf een antwoord te vinden wordt waarschijnlijk een combinatie van me verdiepen in toepasselijke Bijbelteksten, gesprek met anderen, gesprek met geestelijke voorbeelden, en gebed. Als ik nu moet inschatten waar ik dan uitkom, is dat waarschijnlijk bij het stellen van EEN grens, dus dat ik sommige seksuele handelingen zou willen plaatsen binnen een huwelijk. Dat zal deels komen door mijn opvoeding, de gedachten van de mensen om mij heen, en het idee “better safe than sorry”. Als ik ooit een relatie krijg, zal het erop aankomen me te gedragen naar de norm die ik uit overtuiging heb vastgesteld (wat, zo begrijp ik, best moeilijk kan zijn).

Wat denk ik het belangrijkst is, is dat die overtuiging te rijmen is met voor God leven, in navolging van Romeinen 14. “Wie eet, eet voor de Heere, want hij dankt God. En wie niet eet, eet niet voor de Heere, en ook hij dankt God. Niemand van ons leeft immers voor zichzelf, en niemand sterft voor zichzelf. Want als wij leven, leven wij voor de Heere en als wij sterven, sterven wij voor de Heere. Of wij dan leven of sterven, wij zijn van de Heere.” Paulus veroordeelt hier niet wie een andere norm aanneemt dan hij op het gebied van offervlees eten, zolang zij dat doen in oprechte navolging van Christus. Daaruit blijkt dat we in ieder geval moeten voorkomen dat het thema seks tussen God en ons, en tussen ons en andere christenen in komt te staan. Dat geldt voor christenen met een conservatieve en met een vrijere seksuele moraal. Er is vaak zo’n grote focus op seksuele zonde en hoe slecht dat wel niet is, dat het moeilijk is om te praten over dingen die je op dat gebied voor je gevoel verkeerd hebt gedaan. Het krampachtig vermijden van al het seksuele kan ook leiden tot een onvrijheid en worsteling die niet passen bij de vrijheid die we hebben in Christus. Tegelijk leven we voor Christus alleen, en is het nastreven van lichamelijk genot geen gegronde reden om alles te doen wat lekker is. Dat is een houding die we wel vaak tegenkomen in onze cultuur: als het goed voelt, is het goed. Ja, genieten van seks is iets moois, maar er zijn grenzen aan. En waar die grenzen precies liggen? Daar waar ze tegenover God te verantwoorden zijn. Waar dat precies is, moet een ieder van ons vrees ik bepalen in samenspraak met God (hoe ingewikkeld dat ook is). Voor mij wordt het in ieder geval tijd dat ik stop met mijn kop in het zand te steken, en nadenk over die grenzen vóórdat ze in zicht zijn.

Verder lezen?