Leven met aandacht. Vertragen. Ik zie het steeds meer om me heen gebeuren: social media verwijderen, minder dingen doen op een dag of in het weekend, vaker een boek lezen, telefoon elke dag een paar uur uit of op vliegtuigstand, en zelf betrapte ik me erop dat ik pas iemand enthousiast vertelde dat ik was komen lopen in plaats van fietsen, ‘omdat ik dan mezelf dwing wat rustiger aan te doen’.

Helemaal niet erg, en vooral heel erg fijn dat de mensen om mij heen en ikzelf een manier hebben gevonden om om te gaan met de snelheid van het leven.

Iemand die de snelheid van het leven ruim 60 jaar geleden vaarwel zei is zuster Teresia. Op haar 22e trad ze in, in een klooster, en leeft daar nu ze 83 jaar is nog altijd. Ik leerde haar kennen in 2020. Toen ik in de zomer, na de eerste lange coronalockdown voor het eerst een paar dagen te gast was in het desbetreffende klooster voelde ik me opgesloten. Ik smachtte naar rust en vrede in mijn hart en hoofd, maar kon niet dealen met de stilte die ervoor nodig was dat te bereiken. De vier muren van de eenvoudige gastenkamer in de abdij kwamen op me af. Maar iedere keer als ik in de kerk zat voor het gebed (zo’n 6 keer per dag) was er de rust, het ritme en de regelmaat van de zusters die gewoon het gebed voortzetten dat ze al jaren bidden. Opeens ging het niet meer om mijn mooie gebeden of juist het stuntelend bidden omdat ik geen woorden meer had maar vormden de psalmen een weg van mijn hart naar God.

Recent nam ik een groep studenten mee naar het klooster waar zuster Teresia leeft. Voor de ervaring van het klooster, en ook gewoon omdat ik hen de rust gun waar ik zelf naar verlang en die ik vaak vind in de stilte. Terwijl we door de drukte van de vrijdagmiddagspits naar het zuiden reden bad ik in stilte voor hen. Ik moest denken aan een lied van Sela:

‘Geef ons Uw vrede, in deze stilte.
Breng onze onrust tot rust.’

In 1 Koningen 19 lezen we dat God spreekt tot Elia in het suizen van een zachte stilte. Een zachte stilte. Ik bad zachtjes om Gods stem in de stilte, en om rust in onze onrust.

Na het weekend vroeg ik deze studenten kort hun ervaring woorden te geven.

‘Geen spontaan opgeloste problemen en vragen, maar wel een troostende aanwezigheid van God. Hij is er, in de gezangen, in de toewijding van de nonnen, in de aandacht die in het klooster aan alles wordt geschonken (tot aan tafel dekken toe 😉), in de bomen en de wind, in de vroege ochtend en als de zon weer gedaald is.’
Anoniem

‘Ik vond het ook heel aangenaam, zo aandachtig en rustig de dag door te gaan, en op zo’n vanzelfsprekende manier God overal bij te betrekken.’
Anne

‘Hoewel het soms lastig is om stil te zijn, is het wel heel mooi om in stilte God te laten spreken of gewoon even te ‘zijn’ met God.’
Anoniem

‘De stilte vond ik zo fijn, dat wil ik altijd. Zondagmiddag had ik nog even tijd voor mezelf in de kapel. Ik las: “De offers voor God zijn een gebroken geest, een verbrijzeld en verslagen hart zult U, o God, niet verachten.” Dat Hij mij niet veracht, heb ik dit weekend gevoeld.’
Frans-Willem

Misschien verlang je naar rust. Naar het horen van Gods stem. Ik kan je van harte aanraden om eens een paar dagen te gast te zijn in een klooster. Dat is niet zaligmakend en biedt geen garantie. Maar we volgen Jezus’ eigen voorbeeld als we regelmatig de stilte opzoeken, zoals Hij de berg opging om te bidden.

Ik heb dat klooster er niet voor nodig, of een gebedsruimte in de kerk, of een speciaal plekje in mijn huis waar ik tijd doorbreng om de Bijbel te lezen en te bidden. Maar ik weet dat het me helpt om de wereld even buiten te sluiten, te verstillen, te vertragen, en uiteindelijk Gods stem te horen.

In zijn boek ‘Het feest van de navolging’ beschrijft Richard Foster de discipline van eenzaamheid. Niet eenzaam in de meest voor de hand liggende betekenis van het woord, maar eenzaam als ‘alleen zijn’.

Een paar tips van Foster om meer stil te zijn:

  1. Maak gebruik van de kleine momentjes van stilte gedurende de dag: de stilte tijdens je eerste kopje koffie ’s ochtends, vijf minuten op de bus wachten, of naar huis fietsen.
  2. Vind een plek waar je stil kan zijn, jouw eigen ‘binnenkamer’ – dat ene bankje in het park of het bos, boven op het dakterras, misschien wel een stoffig hoekje op de uni, of een kerk bij jou in de buurt die vaak open is.
  3. Probeer eens een tijdje stil te zijn, steeds iets langer. Een uur, een dagdeel, een hele dag.
  4. Trek je iedere paar maanden een dagdeel terug om te bidden, en om te reflecteren op je leven en levensdoel. Maak een lange wandeling in het bos, ga in de UB zitten, thuisthuis in de tuin, en schrijf je dromen, hoop en verlangens op. Bidt er daarna voor.

Foster sluit het hoofdstuk over ‘solitude’, eenzaamheid als volgt af:

‘Don’t you feel a tug, a yearning to sink down into the silence and solitude of God? Don’t you long for something more? Doesn’t every breath crave a deeper, fuller exposure to His Presence? It is the Discipline of Solitude that will open the door. You are welcome to come in and ‘listen to God’s speech in His wondrous, terrible, gentle, loving all-embracing silence.’

Wil je meer weten over het klooster dat we bezochten, of lijkt het je leuk dit eens voor je vereniging te faciliteren? Laat het weten door een mail te sturen naar maaike@ifes.nl.

foto: Hendrik Mijnders, BRNDyou

Verder lezen?