Eenzaamheid hoort er bij

Eenzaamheid hoort er bij in bepaalde perioden van je leven. Denk maar eens aan het begin van je studententijd. Je begint opnieuw, je verhuist misschien, je kent nog niemand van je opleiding en je vrienden van thuis zie je een stuk minder. Dan kan het zomaar gebeuren dat je je een paar weken behoorlijk eenzaam voelt.

Terwijl je massa’s vrienden, feestjes en huisgenoten om je heen hebt, kun je je evengoed eenzaam voelen. Misschien is er wel niemand die echt weet wat er in je omgaat, waar je je zorgen over maakt of wat jou aan het lachen maakt.

Soms hoort eenzaamheid er dus gewoon bij. Het kan je overkomen terwijl je een rijk sociaal leven hebt. Is het dan terecht dat we denken dat eenzaamheid alleen zielige mensen overkomt?

Voelen studenten zich wel eens eenzaam?

Eenzaamheid is geen probleem

Soms hoort eenzaamheid bij de fase in je leven en vind je vanzelf nieuwe vrienden. In deze fase van Corona ben je sowieso genoopt meer op jezelf te zijn. Misschien vind je dat wel lekker, maar misschien voel je je daardoor inderdaad vaker eenzaam.

Eenzaamheid is een signaal. Een signaal van een verlangen dat nu niet (voldoende) wordt vervuld: het verlangen naar verbinding. Het kan je in beweging zetten. Net als bijvoorbeeld angst. Zo kan een gevoel van eenzaamheid een krachtige bron worden voor investeringen in relaties.

Om eenzaamheid als signaal te onderzoeken kan het helpen om jezelf de volgende vragen te stellen:

  • Hoe groot is de plek die eenzaamheid inneemt in mijn leven?
  • Is er een logische reden waarom ik me nu eenzaam voel?
  • Is dit een periode van eenzaamheid die ik gewoon even door moet? Of kan en wil ik iets doen om de situatie te veranderen?
  • Mag het gevoel van eenzaamheid er zijn? Wat heeft het gevoel van eenzaamheid me te zeggen?

Eenzaamheid is wel een probleem

Eenzaamheid wordt wel een probleem als het te lang duurt, of als je merkt dat je je terneergeslagen gaat voelen. Hoe zou de je de volgende vragen beantwoorden?

  • Beheerst het mijn gedachten en emoties te veel?
  • Knaagt het aan mijn gevoel van eigenwaarde?
  • Heb ik het vertrouwen dat ik zelf iets aan de situatie kan veranderen?

Wat kun je doen?

Wat voor jou werkt bepaal je uiteindelijk zelf. Misschien heb je wat aan één van onderstaande tips:

1) Soms is het genoeg om te accepteren dat het er tijdelijk bij hoort.
Wees eerlijk over je gevoelens van eenzaamheid. Eenzaamheid onder studenten is onterecht een taboe, en je zult waarschijnlijk ontdekken dat anderen ook over hun eenzaamheid vertellen als jij erover durft te beginnen.

2) Zorg dat je niet in een sociaal isolement terecht komt. Blijf mensen opzoeken. Je kunt je nu vanwege Corona het beste niet in grote groepen mensen begeven. Kies één of twee vrienden uit en spreek geregeld met elkaar af. Je kunt samen eten, of samen wat gaan drinken. Naar buiten samen kan altijd.

3) Soms voel je je niet zozeer eenzaam door het gebrek aan relaties, maar meer vanwege gebrek aan diepgang van je relaties. Hoe kun je relaties verdiepen? Begin met goede vragen stellen en luisteren. Doe je telefoon even weg en wees erbij met al je aandacht. Laat jezelf zien en stel je kwetsbaar op.

4) Vergelijken heeft geen zin. Je feestende studiegenoot die elk weekend op social media de foto’s van zijn leuke feestjes post, zou zich net zo eenzaam kunnen voelen als jij. Wees sowieso selectief met je social media. Gebruik het als bruggetje naar contact in real life of om iemand te laten weten dat je aan diegene denkt.

5) Als je je al langer eenzaam voelt, of als je merkt dat het teveel invloed heeft op je emoties of op je gevoel van eigenwaarde, is het een goed idee om hulp te zoeken. Praat met een coach, student counselor of studentenpsycholoog. Zij kunnen je op weg helpen bij het ontwikkelen van een leven in verbinding. Neem gerust contact op met mij als je hierover wilt praten. Ik ben beschikbaar voor een kop koffie of een wandeling!

Wanneer voelde je je voor het laatst eenzaam?

Ja, die vraag zou ik zelf ook nog beantwoorden. Het voelt een beetje als met de billen bloot gaan. Dat taboe en het gevoel zielig gevonden te worden is ook voor mij blijkbaar een dingetje. Ook al weet ik dat het onterecht is. Maar goed, bij deze dan…

Ik voelde me voor het laatst eenzaam toen ik iemand vertelde over mijn droom om een stadsklooster te beginnen. Ik ben bezig om deze droom te proberen te verwerkelijken. Elke keer als iemand dat niet begrijpt of erom lacht, voel ik me niet begrepen en eventjes heel erg eenzaam.

Dat voelt dan super rot. Maar ik weet, het hoort er soms bij. Als je dromen droomt, dan kun je verwachten dat niet iedereen dat begrijpt. Ik neem het op de koop toe, want stoppen met dromen? Dat gaat ‘m sowieso niet worden!

Verder lezen?