Dit is een ervaring die voor de meeste mensen niet vreemd is. Juist op die momenten dat we het het meest nodig hebben om te durven vertrouwen op God is dat vaak het meest lastig. Als alles voor de wind gaat is het een stuk makkelijk om op God te vertrouwen of in ieder geval om te zeggen dat we dat doen.

Ook in de Bijbel komen we talloze voorbeelden tegen van mensen die worstelen met angst en vertrouwen. Neem Petrus op het water. Vol vertrouwen stapt hij uit de boot, maar dan komt de angst…  Of de schrijvers van de Psalmen, waarin voortdurend de roep naar God klinkt ‘komt u nog redding brengen of heeft u mij verlaten?’

Vreemd is deze ervaring dus niet. Misschien helpen deze voorbeelden dan ook wel om te ontdekken hoe we in onze angst juist kunnen groeien in vertrouwen op God. Kijkend naar de voorbeelden in de Bijbel lijkt dit vertrouwen alles te maken te hebben met onze blikrichting. Zodra Petrus weer op Jezus focust ontstaat het vertrouwen om door te lopen. De angst zal vast niet direct verdwenen zijn en zijn vertrouwen was misschien nog aarzelend, maar zijn focus is verplaatst zich van het donkere water onder zijn voeten naar Jezus, en dat maakt dat hij loopt.

Datzelfde geldt voor de Psalmschrijvers. Te midden van de moeilijke situaties waarin zij zich bevinden roepen ze het uit tot God. De psalmen staan vol met jammerklachten, vragen aan God en de roep om recht. Met duidelijke bewoordingen… ja, zelfs die uitroep ‘God, waarom heeft u mij verlaten’. Maar de geadresseerde van die klacht en roep om recht is voortdurend God, en dat zegt wat. Te midden van alles is er nog wel de hoop of het vertrouwen dat God luistert en dat hij in staat is uitkomst te bieden.

En dat is precies wat wij ook mogen doen. Misschien roepend, of nog vol van twijfel of verdriet, mogen wij onze angst voor God neerleggen. Dat is kwetsbaar, absoluut. Het betekent namelijk ook dat we onze angst onder ogen moeten komen of het besef dat we er zelf niet uitkomen. Maar juist in die kwetsbaarheid ontstaat er ruimte voor God om te antwoorden en om ons aan te raken.

Misschien heb je zelf geen idee hoe je daarmee begint. Dan kan het helpen om het samen te doen, om met anderen hierover door te praten of om elkaar te stimuleren tijd te nemen voor gebed en bezinning. God heeft ons niet voor niets aan elkaar gegeven. En juist wanneer we zelf niet meer zo goed weten hoe, kan het ook heel bemoedigend zijn om even buiten ons eigen blikveld te kijken en verhalen te horen en voorbeelden te zien van mensen die te midden van alles wat hen overkomt toch blijven vertrouwen. Dat geeft moed om het zelf ook te proberen.